çoook uzun zamandır ilk elden kitap edinmemek beni olan bitenden de uzaklaştırmış. altın kitapların, dharma yayınlarının, ithaki yayınevinin bilimkurguları -utanarak ifade edeyim- kaçmış radarımdan... kitaplıkta da çok fazla örnek yok, ama olsun, yavaş yavaş. kitaplar okumakla tükenecek gibi değil:)
avrupa polisiyesine sarmış durumdayım. kuzey daha çok. isveç. tam da şu sıra pek moda, ejderha dövmeli kıza övgüler. (filmi izledim, kitabı okumadım ama) herkesler bir yalnız, bir tek başına, başa çıkılır gibi değil. arkada kar kış kıyamet.
okuduğum her kitap hakkında burda karalamalar yapmak mümkün değil ama eylül başından beri okuduklarımın bir listesi ve küçük girizgahlar yapayım diyorum.
hemen yapayım:
Ingrid Noll, Zehir Dolabı
bayılllldım. kahramanın ağzından yazılan kısımlar geçmişi anltıyor ve tanrı sesle 3. şahıslarla yazılan kısımlar şimdiyi. kahramana gıcıklanıyor insan. sonu da mmmmh, cuk diye oturuveriyor. çok leziz ve satıraralarında matrak. fena halde tavsiye edilir.
polisiye gibi girmiş kayıtlara ancak, mm, biraz mistikite (var ise böyle bir kelime) az bi fantastik öge, bilinçaltı soslu, rüyalı, gölgeli, gizemli. bol psikoloji, suçluluk duygusu, teslimiyet, aşk. buruk çok buruk. of yine sevmesi çok zor bir kahraman. bu sevemediğim kahramanları okumaktan gına gelecek:) gerçi sevilecek kahramanla bir roman nasıl yürür? zihnimiz amerikanya kahramanlarıyla fena bulandırılmış belki de. kendimiz bir roman kahramanı olsak ne kadar bayılırdık kendimize acaba?
Theodore Sturgeon, Medusa'yla Birleşme
dolambaç da dolambaç, teknik bir sürü ayrıntı. belki de ben zayıfım onca cihazı falan gözümün önüne getirmekte. theodore abi çok tanındık bilindik bir isim, ancak bizim memlekette çok fazla eseri çevrilmemiş. mizah var. bolca. kitabın sonu leziz mi leziz. ancak bir bölüm var ki, bir an önce geçsin gitsin diye hızla okudum, amaaaaan ne oluyo beeee falan da diyerek hatta, belki de yeterince adanmış bir bk cı değilim:)
(bu arada kapak düzenlemesinden nefffret ettim. ithaki daha iyisini yapamaz mıydı?)
evveeeeet zaten Zehir Dolabı'na bayılıp almıştım bu kitabı. buna daha daha bayıldım. çok daha hareketli. gözünü budaktan sakınmaz 2 hatun. prensip olarak kadınları öldürmüyorlar. başlangıçta erkekleri de öldürmüyorlar aslında. ama ah şu şartlar yok mu... şen şenlikli. aynı zamanda anlatıcı da olan kahraman yine kılın önde gideni, ama sevdiriyor kendisini sona yaklaştıkça. hadi be yavrum, yürü be kızım falan şeklinde okunuyor, mis gibi bitiyor.
Polisiye yazarı olarak öğrendim amelie ablayı ama bu kitap polisiye değildi, ve aman ne bileyim, zaten romanın adına da kıl olmuştum, içi de aynı kıllıkta sürdü gitti. genç kızımız hiçbirşeyle tatmin olamayan, yalnız kalamayan, yaşadığını hissetmek için sürekli ilgi görme ihtiyacındadır (bir sevilemez -anti-kahraman daha!) efendime söyleyeyim, bir kaza, intihar eğilimi tanısı, psikiyatr, aşk, aldatma, arada kalma. beylik beylik beylik ötesi. ama tabi aslında haksızlık ediyorum. yazıla yazıla beylik oldu tüm bunlar zaten öyle değil mi? yahu öyle de 2003 de yazılmış roman! mmm, bir şarkıcının, çok da birşey katamadan çok popüler eski bir parçayı icra etmesi gibi belki. "ben de bu konuda yazmak istiyorum." hoşluklar yok değil, ama çok da değil hani...
99'da sarmal yayınevi "sıfır noktası" adıyla çıkarmış bu kitabı. kont sıfır daha uygun yine de, içerideki bir not "sıfır noktasında kesme" gibi bir terimle aslında sarmalın tercih ettiği ismi de anlamlandırmış oluyor.
william gibson siberpunk denince ilk akla gelen yazarlardan. (belki de akla ilk gelen yazar demeliyim) kitabı neuromancer aynı anda üç büyük bk ödülünü birden alarak rekor kırmıştı. bakayım, hugo'yu, philip k. dick ödülünü veeee mmm, netten kopya çekmeliyim; ooooof nebula ödülü bir de tabii ki!!! neyse, bu başka zamanın konusu olsun (ekşisözlükte aynı isimli çeviriyle ilgili süper şikayetler var. "matrix avcısı adıyla yayınlanan çeviri daha iyi diyenler var ancak ben henüz okumadım. çevirmenin arada koptuğu söyleniyor:))
neyse neyseee, diyeceğim o ki bu gibson abi siberpunk bi ortam yaratmış, sanalla reelin geçiştiği (şeklinde ifade edebilirim sanırım) bu uzayda geçen romanlar yazmış. bakınız yüzüklerin efendisi, yoktan dünya var etmek sendromu:) voodoo'dan, data yı zihne download etmeye (bkz matrix) geniş bir yelpaze diyeyim.
çok güzel çok nefis ancak bir o kadar da zor ve tanımlanamadan, ya da kavranamadan bırakılmış çok parça var netekim diyebiliriz ki o kadar tanımlanabilir olsalardı tam da günümüz gerçekliği olmazlar mıydı? gibi... okuması bazen çok zor, olmayan ama orada olması gereken yepisyeni bir terminoloji üretmiş yazar. bazen çok zor işte.
Daha önce Baskan yayınlarından (ilk gözağrım:) Gümüş çekirgeler olarak çıkmış öyküler ve o seriden toplanan diğerlerinin de birleştirildiği kocaman bir kitap. amanın tepeden pattadan girdim konuya. Mars yıllıkları insanlığın aşama aşama mars a gittiği, ve hem oranın hem de kaldığı yerden devam ederek dünyanın canına okumasını, birbirine bazen bağlı, bazen tamamen kopuk öykücüklerle anlatan bir kitap. başları bana kalırsa inanılmaz matraktır ama sona doğru hüzün ve insansoyuna duyulan düşkırıklığı adamı depresif yapar, ki yapmalıdır da, (kaçınmanın bilmekten anlamaktan başka yolu var mı?)
enfestir.
zaten bradbury de enfestir. François Truffaut'un çektiği efsane fahrenheit 451 onun kitabıdır.aslında kısa öykü (novella, novelette) yazmayı daha çok sevmiştir.bunların bazıları korku, gerilim türlerindedir.
amanın ya, mars yıllıklarında, insanların marsa gittiği ilk 3 başarısız keşif gezisi hakkatten matraktır. bana biraz "Ve sonra hiç kalmadı"yı hatırlattı. önce 2 kaşif gider ancak kıskanç bir koca sonları olacaktır. 2. de 10 kişidirler. diğer 9'unu tek birinin deliliğinin hologramları sanırlar (marslılar biraz telepattır) yokederler. sonra 20 kişi gidiyordu sanırım. vardıklarında ailelerinin ölmüş bireyleri gibi görünmeyi tercih eden marslılarla güzel bir gece geçirip öldürülürler. bu üç keşifte de dünyaya tek bir haber iletilememesine rağmen, arz insanı işte, gelmeye devam eder.
"Geldiler, çünkü korkanı vardı, korkmayanı vardı, mutlusu vardı, mutsuzu vardı. bir şey bulmaya ya da birşey elde etmeye, birşey kazıp çıkarmaya ya da birşey gömmeye geliyorlardı"
NOT:
Aslında Noll, Fried ve Hammesfahr'ın isimlerini çok matrak bir tesadüf sonucu buldum. istanbul 2010 kataloğuna bakıp katılacak aksiyon arıyordum ki, amanınnnn bir de göreyim. "Hellweg'de Cinayet - Uluslararası Polisiye Roman Festivali". bir sürü polisiye yazarı, okumalar, dinletiler, oyunlar, paneller, yaşasın yaşasın, dur ayın kaçındaymış, aman neredeymiş derkennnnn: RUHR'da imiş. orası da avrupa kültür balkenti ruhr 2010 a evsahipliği yapmada! hayııııırrrrr. efendim bir hüzün, bir acı, bir çaresizlik ve onu takiben yazarların kim olduğuna bakılır, kitaplıkta olupğ olmadıkları öğrenilir. mmmh çok zevkli.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder